bir insanı fazla önemsemeye başladığınızda, onun yaşadıklarına değer vermeyi unutabiliyorsunuz.
etrafta sevip bağlanacak birini bulduktan bir süre sonra kendi kabuğunuza çekilebiliyorsunuz.
eğilip kendinize kapanıyor ve o kişiyi ne kadar sevdiğinizi tekrarlayıp durabiliyorsunuz kendi kendinize.
sevdiği insan omzunuza pıt pıt yapıyor. söyleyeceği, anlatacakları var.
ilgilenmeyebiliyorsunuz.
orda olduğunu bile fark edemeyebiliyorsunuz.
çünkü belki o'nunla işiniz bitti.
bir noktadan sonra kendi kendine götürebiliyorsunuz işi.
başlangıç sürecini tetikleyen düğmeden başka bir şey de olmayabilir yani o kişi.

şimdiye kadar bir süredir unutmuştum ama hatırlamış oldum yeniden.
sevgili, en iyi arkadaş değildir.
hiçbir zaman olamaz.
olmasın da zaten.