Odanın bir köşesi sana ait.
Müzik güzel değil, bize öyle geliyor.
Madem sordun söyleyeyim,
Gözlerin bozuk değil, bir tek beni görüyor.
Parmak uçların omurgama dokunduğunda birkaç kapı açılır.
Güvenlik böyle aşılır.
Bir şey anlatıyorum, bitiremiyorum, aklıma bir başka şey geliyor, ondan başlıyorum
Bu arada sence çok mu konuşuyorum?
Cevabımı alıyorum, neden bahsettim sonra hiç hatırlamıyorum
Sen de bira bardakları çalıyormuşsun, bana hemen ipsiz sapsız hayaller kurmak düşüyor
Bir sepet temiz çamaşırmışsın gibi görüyorum şimdi seni
Kuruman için astığım oda birden eve dönüşüveriyor
Ne isen artık,
Ben evi terkedeli,
Uyuduğum her yerde geceleri parmak ucunda tuvalete kalkalı,
Hiçbir duvara çivi çakmayalı,
Kapıyı açınca anahtarı gelişi güzel fırlatmayalı,
kaç zaman oldu..
Ama sanki orada büyümüşüm gibi.
Tezgahta gördüğüm kivi hep benimmiş gibi.
Şurası kafanı koyduğun yer, şurası da benim nefes almamı sağlayan yer.
Gözlerin bozuk değil, ikisi de aynı yer.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder