açtım şu malum kadının albümünü. bangır bangır bağırtıyorum. kimsenin üzerimde bu türlü bir etkisi yok, nasıl da gevşetiyorum elimdeki ipleri. vallahi gurur duyardı kendisiyle, bir bilse.
dertlerimi, tasalarımı; tokalarımı koyar gibi bi sepete koydum daha demin.
dursunlar bi allah aşkına, sabah alırım koyduğum yerden geri. öf.
bazen elimdeki malzemeyi çok detaylıca biliyorum ama göz kararı işin içine girdi mi çıldırıyorum, dünyadaki tüm tecrübeleri sikiym.
geçenlerde yürüyorum sadece yalnız insanların yürüyeceği kadar hızlı bir şekilde kaldırımda. önümdekiler hiç yalnız değil besbelli. o ne biçim bir yavaşlık lan öyle. beyler bayanlar, sizleri öldürmek istemiyorum, hepinizin birer hayatı, o hayatlara da değişik renklerde ve kalınlıklarda iplerle bağlı başka hayatları var, bana düşmez o yüzden o iplerdeki gerilmeleri ihmal etmek. ben sadece kenara çekilin istiyorum. geri çekilin de insanlar baş parmaklarını pantolonlarının kemer takılacak yerlerinden geçireceklerine yalnızlıklarından geçirip siktirip gitsinler değil mi.
ben özellikle aranızdan birini üzmeyi hiç istemiyorum.
yine yalnız olmayanların sinir bozucu bir yavaşlıkta yürüdükleri kaldırımlara dönecek olursak, bilmiyorum kaç zamandır hiç parfüm kullanmıyorum ben.
süprizlerin bokunu çıkarttıysan, süpriz yapmadığın zaman şaşırırlar, herkes mutlu olur.

küçük yaşta elime bir gitar vermediler, vermiş olsalardı bir çoğunuz adlandıramadığınız dertlerinizden yoksun olacaktınız şimdi. ne yapalım. başka hayata artık